Na al die maanden van voorbereiding is het dan bijna zover. Als ik terugkijk op 2016 kan ik zeggen dat er maar één ding overheerste; mijn debuutroman.
'Geniet ervan' hoor ik om me heen, net zoals 'spannende tijd voor je' of 'wat leuk!'
Dat is het ook en toch kost het me moeite om uit te drukken hoe het dan echt voelt. Misschien wel een beetje als uitkijken naar de geboorte van een kind. Straks heb ik je in handen en ben je niet meer weg te denken.
Maak van die negen maanden voorbereiding maar gerust een jaar. Dat er zoveel bij komt kijken om een boek uit te geven, had ik niet kunnen bedenken. Het is niet alleen die first draft; daar begint het alleen maar mee. Na de eerste redactieronde dacht ik oprecht dat ik niet kon schrijven en zag ik even door de bomen het bos niet meer waar en hoe ik moest beginnen of verder moest. Dus ben ik maar gewoon weer voor vooraf aan gaan lezen en heb me opnieuw onder laten dompelen in de wereld van Suus & Jacco. 
Ook miste er een cruciale scène, geschreven in november 2016, die uiteindelijk zo'n 8000 woorden extra in beslag nam. En dus breidde het manuscript zich uit tot 86.000 woorden.
Daarna volgde verschillende rondes van herlezen, puntjes op de i zetten of ze juist weer weghalen, eindredactie en weer herlezen of ik het overal mee eens was. En waarom dan wel of waarom juist niet.
Er kwam een punt dat ik ze los moest laten, die twee kindjes van me.
Je kunt straks lezen waarom ik dat met een redelijk gerust hart kon doen. Laat Suus & Jacco maar schuiven.